مجردی

مجردی؛

خوبی اش به این است که صبح تا شب وقت داری به کارت برسی

بدی اش به این است که به هیچ کدام از کارهایت نمی رسی.

فراری

عادتمان شده خودمان را خفه کنیم و نگذاریم سوال های برای یک لحظه هم که شده سری از آب بیرون بیاورند و نفسی فرو ببرند. نمی‌توانیم خودمان را تحمل کنیم. از تنهایی با خود گریزانیم. پشت موسیقی، فیلم، تلوزیون، کتاب، شوخی، اینترنت و هرچیزی که دستمان برسد پنهان می‌شویم که تنهای تنها، عریان و صریح، با خودمان روبرو نشویم.

تا کی می‌توانیم از دست خودمان فرار کنیم؟

بمیریم قبل از آنکه بمیریم

اگر ننشینیم به حساب و کتاب

بی تردید روزی می‌رسد که

به بالا تا پایین زندگی بتازیم

و دست آخر با خشم بگوییم:

«که چی؟»

پ.ن: حل تناقض این مطلب

با مطلب ناجوان، بر عهده‌ی

خواننده‌.

طرحی نو در اندازیم ...

لَکِ ...

خیلی اوقات روش های معمول، روش های معقولی نیستند.

مرگ غیر عرفانی

لَکِ ...

بیاد فکری کرد. اشتیاق جوانان به مرگ زیاد شده. آن هم از نوع غیر عرفانی اش.

همدم لحظه ها

لَکِ ...

هارد کامپیوتر که از دست رفت
من ماندم و کلی وقت آزاد.

تازه فهمیدم همدم
تنهایی های انسان معاصر
کیست

خود امام حسین

لَکِ ...

بعد از چند سال این در و آن در زدن، فهمیدم خیر در دوچیز است:

نماز اول وقت
و امام حسین (نه هیأت، نه سینه زنی، نه روضه، نه سخنرانی؛ فقط خود امام حسین).

پول، وقت و سلامتی

لَکِ ...

گفتم: واقعاً احمق بودم که میرفتم گیم نیت. پول خرج می کردم که وقتم را از دست بدهم.
گفت: اینکه چیزی نیست. من به قهوه خانه میروم. پول و وقت و سلامتی ام را یکجا میدهم.

افکار پریشان من

لَکِ ...

خیلی صریح نوشتم این درد دل را. امید دارم دوستان تلخی اش را ببخشند. اگر هم از بی ظرفیتی من است تذکر دهند تا پاک کنم این بچه بازی را.

تهاجم فرهنگی

لَکِ ...

اسارت در فرهنگ غربی یعنی همین موضوع ساده که دو برادر همدیگر را یک هفته نمی بینند و دلتنگ هم نمی شوند. یعنی همین اتفاق معمولی که دو خواهر در دو شهر زندگی می کنند و دو هفته یکبار پشت تلفن یک ساعت با هم گپ نمی زنند.

فرهنگ غرب یعنی همین که ما روز به روز تنهاتر میشویم؛ حتی در جمع خانواده هایمان.