۰۲مرداد
لَکِ ...
گاهی که شارژم تمام میشود دوستان پیامک هایی می دهند که طبعاً من نمی توانم جواب بدهم. عکس العمل هایی که افراد مختلف نشان می دهند به این پیامک جواب ندادن معرفی می کند افراد را به من.
گروه اول: بی خیال ها
کسانی که حتی در آینده که من را می بینند هم از من نمی پرسند چرا جواب ندادی پیامکم را. کسانی که حتی اگر کار ضروری هم داشتند، بعداً به رویم نمی آورند.
گروه دوم: پی گیر ها
دوستانی که حتی اگر ناراحت هم شوند به رویم نمی آورند ولی معمولاً حضوری یا پیامکی می پرسند که چرا جواب ندای به ما.
گروه سوم: جنگجویان
اکثراً دوستان نزدیکم(!) هستند این گروه که با یک غوره سردی شان می کند و جواب ندادن پیامک را توهین در نظر می گیرند. این گروه از دوستانم که شکر خدا پر تعداد هم هستند، به محض نادیده گرفته شدنشان (به زعم خودشان) توسط حقیر، شروع می کنند به زخم زدن.
با خودم می گویم: من چقدر باید انرژی و وقت بگذارم تا دوستم را بشناسم به این شفافی. خدا بی مرزد پدر خطوط اعتباری را.
اول پس نوشت: گاهی به این نتیجه می رسم که اگر بعضی ها ناراحت می شوند از دست من، نباید هیچ اقدامی کنم در جهت رفع ناراحتیشان حتی اگر می توانم رفعش کنم.
دوم پس نوشت: به یکی از دوستان می گفتم: من آنقدر که احتیاط می کنم در برخوردهایم که تو از دستم رنجیده نشوی، در برخوردهایم با یک بچه دوساله احتیاط نمی کنم.
