ناله

لَکِ ...

همه ما از دست دوستان خود می نالیم
و معتقدیم که در حق ما نارفیقی کرده اند
و هنگامی که شعری خوانده می شود در وصف بی وفایی دوستان
همگی آهی سوزناک سر میدهیم (که من هم زخم خورده ام).

سوال اینجاست:
اگر همه ما بیشتر به رفقایمان مهربانی کرده ایم
و کمتر مهربانی دیده ایم
پس این محبت ها کجا رفته؟
پس چرا همه می نالیم؟
بالاخره باید پیدا شوند کسانی که بیشتر محبت دیده باشند.


اول پی نوشت:
به دوستی مدام می گفتم:
"چطوری ماندگاری عطر تو اینقدر زیاده؟ واسمه من سریع می پره."
تا اینکه دیروز دوست دیگری همین جمله را به من گفت.
فهمیدم این تصوری که در خیلی ها وجود دارد
ناشی از این است که حس بویایی ما به عطری که خودمان زده ایم
و دائما آن را استنشاق می کنیم عادت کرده است.

دوم پی نوشت:
شاید ضاعقه همه ی ما به محبت دیدن عادت کرده باشد.
فقط همین