فقط دهان

از آثاار مشهود فضای مجازی، کم شدن آستانه تحمل و نقدپذیری، و اساساً بسته شدن باب گفتگوهای منطقی بین انسان ها است که این روزها با چشم غیر مصلح هم قابل مشاهده است. آدمی نشنود، زنده نیست. حتی اگر در گفتن خبره ترین هم باشد، چیزی بیشتر از یک ضبط صوت نیست. و این جنابت بزرگ تکنولوژی در حق بشریت است. یک تراژدی تاریخ در حال وقوع است. ترور بخش عظیمی از مردم کره خاک.

آسایش دو گیتی

شاید به علت همین دو قطبی های رنگارنگ گروه های سیاسی باشد که آستانه تحمل جامعه اینقدر پایین، باب تبادل نظر اینقدر بسته و آمادگی برای تنش اینقدر بالا است. سردمدار این ماجرا شخص اول اجرایی و مشاور رسانه ای او. به خاطر سلامت روانی جامعه هم که شده، چنین آدم هایی را قبل از شورای نگهبان، باید خود مردم در زباله دان بریزند.

رسانه‌ی نارسا

به اینکه دختر آبی که بود و چه کرد کاری ندارم. مشکل بزرگ رسانه هایی هستند که دست از تحمیق توده ها بر نمی دارند تا همدستانشان که شب ها همراه هم و در یک آبشخور می چرند، بتوانند راحت تر کشور را چپاول کنند. واقعاً درد امروز این مردم، این است که چرا نمی توانند به استادیوم بروند، یا عده ای قصد دارند این را در زائقه مردم فرو کنند؟

خواب در عهد تو؟!!!

عاشقی کار سری نیست که بر بالین است

تمام.

 

(شعر از سعدی)

ظریفانه

دیپلمات لاکچری نشین، به این و آن بگوید: «زیر کولر نشینان ها کمی از انقلابی های واقعی یاد بگیرند».

حتی بدون نیاز به شناخت مخاطب  این حرف ها می شود گفت:

عجب دنیای وارونه ای ساخته ایم برای خودمان.

ببین تفاوت راه از کجاست تا به کجا

برای دختر لوییز انریکه ناراحت می شوم اما برای دختر بچه های یمنی بیشتر.

در آغوش خانواده اش بود،

در بیمارستان به او رسیدگی می شد،

دارو داشت،

پزشک داشت،

یک نفر و بود و کلی توجه،

از دنیا که رفت کلی پیام تسلیت برایش فرستادند،

مسابقات لیگ اسپانیا با یک دقیقه سکوت شروع شد

و ...

 

اما دختر بچه های یمنی کوچک تر و بی اهمیت تر از آن اند که

کسی بخواهد برای آنها فریاد بزند. رسانه های چاق، روز به روز

آنها را لاغرتر می کنند و ریزتر می کنند و محوتر می کنند و ...

 

پنها ببریم به خدا از این همه تبیعیض. از این دنیای کانالیزه شده.

 

اعتدال در اختلاف

اختلاف مهم نیست که خوب هم هست، تا وقتی که مانع شکل گیری گفتگو نشود. تا وقتی که بتوانیم به هم گوش بدهیم.

پ.ن: ما با هم حرف میزنیم، پس "جمع" هستیم.

ملکه ی پیر و سگ ها ترسوی او

به لطف سیاست های آقایان، چند وقتی بود احساس غرور نکرده بودم. غرور ملی را می گویم. از همان غرور هایی که وقتی تیم ملی والیبال پشتِ هم پیروز می شود، کمی مزه مزه اش می کنی، وقتی دانشمندان کشورت قدمی بر می دارند، در رگهایت حسش می کنی و  وقتی اسطوره ها و تاریخ کشورت را می خوانی، از آنها سرشار می شوی.

چند وقتی بود احساس غرور نکرده بودم تا دیشب که خبر توقیف نفت کش روباه پیر رفت روی خروجی خبرگزاری ها. همان وقتی که وزاری خارجه‌ی کشوری لات جهان، مثل سگ های فراری شروع کردند به زوره کشیدن که: «دنبال این هستیم که از راه دیپلماتیک مسئله را حل کنیم».

پ.ن1: مسئله اصلی خود شمایید. حلش کنید.

پ.ن2: این احساس غرور، به اندازه خون دادن هم می ارزد.

باشه؛ شما زبون دنیا رو می‌فهمین

دل چند میلیون آدم را بلرزانی،

بعد هم بگویی معذرت خواهی در کار نیست؛

چون حرف اشتباهی زده نشده.

خیلی ها گفته اند،

من هم می گویم:

به خاطر شعور نداشته ی برخی از هم وطنانم

از برادران و خواهرا افغان، عذر خواهی می کنم.

پ.ن: جناب عراقچی،

سال هاست شما دارید از جیب این مردم می خورید،

این هم روی آن همه بدهکاری.

اما دلم نمی آید نگویم:

دهانتان که بسته است، قشنگ‌تر اید.

مگس صفتی

علی علیزاده گفته بود:

«اگر صورت امید و اعتماد عمومی که بنیان امنیت و منافع ملی است را بخراشی، مقابلت می ایستیم و صورتت را می‌خراشیم".

همین جملات، چند روز است شده دست مایه‌ی گروهی به همه چیز معترض. اعتراض کردن حقی است که دارید؛ درست، اما عقل داشتن حق‌تان نیست؟

"امید"، هر چند که به لطف مسئولان بی کفایت، تا حد زیادی از معنا تهی شده اما شکی نیست که همین واژه در معنای حقیقی خود، قوی ترین و چه بسا تنها عاملی است که انسان ها را به تعهداتی که دارند (در هر بُعد) پایبند می‌کند. اگر می‌خواهید جامعه ای داشته باشید که هیچ تعهدی در آن معنا نداشته باشد و آرمان شهر ذهنی شما این گونه است، بسم الله؛ خدا جنگل را آفرید. هرچند که در اعماق وحشی ترین جنگل ها هم تعهداتی وجود دارد و شما را اذیت خواهد کرد. پس تبلت های اَپِل‌تان را با خود ببرید و انتقاداتتان را توییت کنید برای‌مان.