صبر خدا

لَکِ ...

عادت کرده ام به این داستان که هروقت به چیزی تکیه می دهم، پشتم خالی شود و عادت تر به ناراحتی بعد از زمین خوردن اما نه از دست خودم. این هم از محبت های خداست که نمی خواهد و نمی گذارد به غیر از او تکیه دهیم.
اما چه می توان کرد با چنین بنده ای؟
اگر زمین بخورم تقصیر را نمی پذیرم که خودم بد تکیه داده بودم. اگر زمینم نزند نالانم که چرا رهایم کرده. و از همه سخت تر اینکه علاوه بر اینکه باید هوای رشد کردنم را داشته باشد، باید هوای دلم را هم داشته باشد که نشوم بنده ی فراری.
همه اینها هم در شرایطی است که من ِ همیشه طلبکار «بنده» ام و او «ارباب».

گاهی می پرسم از خودم که «چه اتفاقی باید می افتاد که تو راضی می بودی از خدا؛ و شاکر؟»

گاهی که خودم را می گذارم جای تو؛ می پرسم از خودم که «چه می توان کرد با این بنده ی نفهم؟»

واقعا که عجب صبری داری «مهربان خدا»