هشدار قرآن

لَکِ ...

این آیه ی قرآن همیشه می ترساند مرا:

وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْ‌آنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَ‌حْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ ۙ وَلَا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارً‌ا (اسرا/72)

و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است برای مؤمنان، نازل می‌کنیم؛ و ستمگران را جز خسران (و زیان) نمی‌افزاید.


وقتی قرآن برای ظالمان (چه طالم به دیگران و چه ظالم به نفس خود)
خسران می افزاید؛
پس مسجد هم همینطور است
و مجلس روضه هم
و هرچیز دیگری که به خودی خود
نور باشد حتی
(آنهایی که نور نیستند دیگر به کنار).




آیه دیگری هم هست که هر عاقلی را به فکر فرو می برد:


قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُم بِالْأَخْسَرِ‌ینَ أَعْمَالًا * الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَهُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعًا (کهف/ 103 و 104)

بگو: «آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین (مردم) در کارها، چه کسانی هستند؟  آنها که تلاشهایشان در زندگی دنیا گم (و نابود) شده؛ با این حال، می‌پندارند کار نیک انجام می‌دهند!»


چیزی که به فکر فرو می برد
این نکته است
که این آیه درباره کسانی صحبت می کند
که خودشان اعتقاد دارند و فکر می کنند
عملکرد مطلوب داشته اند
نه کسانی که خودشان هم میدانند پایشان می لنگد.
این آیه در باره کسانی است که
از دینداریشان
از هیئن رفتنشان
از نماز شبشان
و ...
احساس رضایت می کنند
و امیدوارند به پاداش اخروی.


شعر نوشت:
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان، وین راه بی نهایت

در این شب سیاهم، گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آ، ای کوکب هدایت