1. از دموکراسی دلِ خوشی ندارم. ظاهر بزک کرده و زیبا، در کنار باطنی زشتی که از هرگونه دیکتاتوری، دیکتاتوری تر است. یک نمونه اش را در ادامه متن خواهیم دید.
2. دموکراسی همان چیزی است که ما میخواهیم. سال هاست همین را خواسته ایم. پس جای فراری از آن نیست. نمیتوانیم از زیر آن شانه خاله کنیم و بگوییم اینجایش را می خواهیم و آنجایش را نه. نومن ببعض و نکفر ببعض نمیشود. سال هاست با فریاد دموکراسی گلوی خودمان را جر داده ایم، حال نمیتوانیم بگوییم اینجا میل داریم خلاف این رویه عمل شود.
3. نظر امروز رهبری، چیزی نبود جز دموکراسی. نه کمتر نه بیشتر. در نظر خودم حق این کردم چیزی بیشتر از گران شدن بنزین بود، آن هم در این شرایط افتضاح. چیزی که در کلام رهبری هم رگه هایی از آن را میشد پیدا کرد. هرچند به سختی (که البته درستش هم همین بود). حق مردم بیشتر از این بود اما این همان چیزی است که آن را انتخاب کرده ایم: «دموکراسی»، نه دیکتاتوری و نه حکومت اسلامی، بلکه «جمهوری اسلامی».
4. در نظر بگیریم رهبری چیزی می گفت غیر از آنچه الان گفت. سه سناریو مطرح است:
الف) مخالفت با گرانی بنزین و دستور به بازگشت قیمت بنزین: هرچقدر هم بخواهیم شرایط حساس کنونی و نیاز مردم و انتظار محرومان و ... ببندیم به خیک این سناریو، باز هم آخرش چیزی در نمی آید غیر از دیکتاتوری. امروزمان را نگاه نکنیم (که البته همین امروز هم صادق است)، فردا روز درباره ما قضاوت خواهند کرد درباره اینکه چطور یک رهبر مذهبی بارها گفته از تصمیمات سران قوا حمایت می کند اما وقتش که می شود روی موج سیاسی و اقتصادی سوار می شود و قوای سیاسی کشورش را مثل دستمال کاغذی مصرف شده دور می اندازد تا برای خودش اعتباری بخرد.
ب) مخالف با گرانی بنزین اما تمکین از تصمیم سران قوا: این هم از مورد قبلی جدا نیست. مو به مو میشود همان مسیری که از دولت دوم احمدی نژآد شروع شد و تا همین الان رئیس جمهور ایران را تعیین کرده است. موج سواری، فرار رو به جلو و سیاست «کی بود؟ کی بود؟ من نبودم». میشد خلف وعده قبلی رهبری درباره حمایت از مسئولانی مردم آنها را انتخاب کرده اند. میشد دموکراسی، هرچند رقیق تر از مورد قبلی اما به شدت پنهان تر و البته خطرناک تر.
پ) سکوت: دقیقاً همان کاری حکومت های دگمی مثل پهلوی آل سعود در موقع بحران به آن پناه می برند. این یکی مزخرف تر از آن است که نیاز به تحلیل داشته باشد.
5. یکی از سوالاتی که همیشه درباره واقعه کربلا مطرح بوده، این است که امام حسینی که علم غیب داشت به وعده ها دورغین و دعوت بی پشتوانه‌ی کوفی ها، چرا قدم پیش گذاشت. جواب این سوال همیشه همین بوده است و خواهد بود: اگر آن زمان امام حسین حرکتی نمی کرد آیا امروز ما او را محکوم نمی کردیم (که البته اتهام به جایی هم بود)؟ امامی که چند هزار نامه دریافت کند و حرکتی نکند، به چه درد تاریخ می خورد؟
6. بخواهیم یا نخواهیم ما سال هاست به دموکراسی دچاریم. پروپاگاندای غربی چندین دهه، آنچنان بر طبل آزادی کوبیده که حتی در تنهایی خودمان خرده ای به این غول بی شاخ و دم وارد کنیم. در این لحظه اگر قرار است بر چیزی بشوریم، مناسب ترین گزینه دموکراسی است. مجلس، دولت، ...
7. همه اینها یعنی تطهیر کامل رهبری؟ قطعاً نه. من هم انتقاداتی دارم ولی در این زمینه به نظرم انتقادی وارد نیست. هرچقدر در زمینه انتصابات منتقدم، اینجا مدافع ام.
8. انتقاد یعنی اینکه من ضد ولایت ام؟ قطعاً نه. حکمت 321 نهج البلاغه: «امام به ابن عباس در باره نظری که موافق رای امام نبود، فرمود: تو باید رای خود را به من ارائه کنی و من هم بیندیشم، پس اگر نظرت را نپذیرفتم (هم) مرا اطاعت کن». ما هم اطاعت خواهیم کرد.
9. مردم کجای این معادله اند؟ این وسط بیشتر از همه حق با مردم است. فشار به این مردم کافی است. بعد از این همه فشار، منتظر یک حرکت از سمت مسئولین بودیم که باز هم دایورت شد به سمت مردم. و چقدر هم عجیب. حالا چه کاری از دست مردم بر می آید؟ اعتراض. چه کاری بهتر از اعتراض. اما آیا الان وقت خوبی برای اعتراض کردن است؟ دقیقاً الان بهترین وقت برای اعتراض است. پس مشکل کجاست؟ تنها مشکل در نحوه اعتراض است. همان چیزی که بهانه میدهد دست مسئولین تا حرف مردم را ندیده و نشنیده بگیرند.
10. آیا بین همه این حرف ها تناقضی نیست؟ ابداً. در سیستم وقتی هر جز کار خودش را درست انجام بدهد، اجزایی که می خواهند کم کاری کنند هم ناچار به کار خواهند افتاد. در این موضوع خاص وظیفه رهبر حفاظت از قانون اساسی است و حمایت از مسئولین، وظیفه مردم هم اعتراض به وضع موجود و کارگزارانی که خودشان آنها را سر کار آورده اند ولی الان پشیمان اند (احتمالاً). وظیف مراجع تقلید و حوزه این است که طرف مردم را بگیرند (که بعد از مدت ها به درستی وظیفه شان انجام دادند). اما مسئولان کجای این معادله اند؟ مسئولان فقط وقتی مجبور باشند خوب کار میکنند. همین و بس.
