در وجود دیگران، صفاتی ما رو بیشتر از همه آزار میده که خودمون بهشون مبتلاییم.
شما یه ادم ساده دل رو در نظر بگیرین. هرچقدر جلوی این آدم غرور داشته باشی و فخر بفروشی، این آدم اذیت نمیشه. چون اصلاً نمیدونه این غرور ما یعنی چی. شاید حتی خنده ش بگیره از این نوع رفتار. اما یه آدم مغرور، میتونه کوچکترین نشانه‌های غرور رو توی رفتار دیگران تشخصی بده.
حالا این سوال رو از خودمون بپرسیم:
کدوم رفتار بقیه، بیشتر از همه اذیتت می‌کنه؟
پ.ن: منبع جمله‌ی اول متن (البته نقل به مضمون از یک استوری): اینجا
صبح جلوی دوربین گزارشگر روز پرستار را تبریک بگوییم.
بعد از مردم تقاضا کنیم هوای کادر درمان را داشته باشند.
عصر خریدهای یلدایی را با ارزان ترین قسمت ممکن، با هر زور و زحمتی که شده ردیف کنیم.
شب کنار خانواده و فامیل، طولانی ترین شب سال را جشن بگیریم.
بعضی وقت ها دلم برای شب هایی که بیدار می ماندم و به بلاتکلیفی ام فکر می کردم تنگ می شود. هرچند درزندگی ممکن است شاد باشی، به آنچه داری و آنچه که هستی راضی باشی و روزمرگی هایت همان چیزهایی باشد که روزگاری آرزویشان را داشتی، اما شب های درماندگی چیزی نیست که بخواهی و حتی بتوانی فراموششان کنی.
بحث فقط بر سر لذت شکنجه کردن خود نیست (که البته این هم هست)، بحث من درباره ی آن شب هایی است که خودت را می بری زیر تیغ جراحی، حساب خودت را می کشی و در تمام این لحظات از اعمال دل معترفی که کاری که باید می کردی را نکرده ای.
لذت زندگی خالی از غرور، لذتی است که خیلی از آدم ها در کودکی آن را جا می گذارند و یک عمر با حسرت آن زندگی می کنند.
یکی از هنرهای کرونا، خالی کردن وقت است. خانه تکانی تقویم تکراری. حالا همه کلی جای خالی داریم در روز. اینجا به بعدش مدرسه است. زنگ ادبیات. شاید هم ادب. باید جاهای خالی را با عبارت های مناسب پر کنیم. شاید هم عبرت های مناسب.
پی نوشت:
عیب می جمله چو گفتی، هنرش نیز بگو
نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند
(حافظ)
باید صبح تا شب سر کار بود و مشغول یا بی کار بود و دنبال اخبار و شبکه های مجازی و سریال و ...
باید یک سره در عقل منطق زندگی کرد، یا باید در احساس و هنر غرق شد؟
باید برای خود زندگی کرد یا باید در خدمت دیگران بود؟
باید اجتماع زندگی کرد یا باید جایی را پیدا کرد که فکر و دل راحت و آرام باشد؛ بی خیال دنیا؟
زندگی راه رفتن لبه ی تیغ تعادل هاست.
پیدا کردن یک راه باریک بین یک عالم خوبی هایی که دو به دو در تضاد اند.
سختی ها خواستنی هستند، اگر عشقی در کار باشد. از اربعین بپرسید و مسافران هر ساله اش.
از آثاار مشهود فضای مجازی، کم شدن آستانه تحمل و نقدپذیری، و اساساً بسته شدن باب گفتگوهای منطقی بین انسان ها است که این روزها با چشم غیر مصلح هم قابل مشاهده است. آدمی نشنود، زنده نیست. حتی اگر در گفتن خبره ترین هم باشد، چیزی بیشتر از یک ضبط صوت نیست. و این جنابت بزرگ تکنولوژی در حق بشریت است. یک تراژدی تاریخ در حال وقوع است. ترور بخش عظیمی از مردم کره خاک.
کارمند نبودن یکی از آن خوشبختی هایی است که کارمندها تا آخر عمر درکش نمی کنند. زندگی سخت، اما امیدوارانه را.
پ.ن1: هر چیزی هزینه دارد. امید هم (البته نه این امیدهای به درد نخور دولتی)
پ.ن2: در نظرم این مورد یکی از اصول سبک زندگی صحیح است (مگر اضطراری در کار باشد)
بهترین و درست‌ترین تعریفی که درباره دنیا شنیده ام، جمله ای است که گوینده اش را به خاطر ندارم:
«دنیا مثل سایه است، اگر به سمتش بروی دور می شود اما اگر دور بشوی، او دنبال تو راه می افتد».
از دل یک زندگی معمولی، انسان غیر معمول متولد نمی شود.
پ.ن: کم تلاش ها به خودشان بگیرند
