مهربانتر از مادر

لَکِ ...

بچه بود. نشسته بود و گریه می کرد که مادرش را گم کرده ...

***

بچه ام. می نشینم و گریه می کنم که گمت کرده ام. یا ارحم الراحمین.

***

بچه بود. راه می رفت و می خندید؛
دستش در دست مادرش بود.
پیدا کرده بود،
او مادرش را نه؛
مادرش او را

صبر خدا

لَکِ ...

عادت کرده ام به این داستان که هروقت به چیزی تکیه می دهم، پشتم خالی شود و عادت تر به ناراحتی بعد از زمین خوردن اما نه از دست خودم. این هم از محبت های خداست که نمی خواهد و نمی گذارد به غیر از او تکیه دهیم.
اما چه می توان کرد با چنین بنده ای؟
اگر زمین بخورم تقصیر را نمی پذیرم که خودم بد تکیه داده بودم. اگر زمینم نزند نالانم که چرا رهایم کرده. و از همه سخت تر اینکه علاوه بر اینکه باید هوای رشد کردنم را داشته باشد، باید هوای دلم را هم داشته باشد که نشوم بنده ی فراری.
همه اینها هم در شرایطی است که من ِ همیشه طلبکار «بنده» ام و او «ارباب».

گاهی می پرسم از خودم که «چه اتفاقی باید می افتاد که تو راضی می بودی از خدا؛ و شاکر؟»

گاهی که خودم را می گذارم جای تو؛ می پرسم از خودم که «چه می توان کرد با این بنده ی نفهم؟»

واقعا که عجب صبری داری «مهربان خدا»

مهربان خدا

لَکِ ...

داستان ما با خدا، داستان بس عجیبی است. اینکه خدا به ما لطف می کند و ما وسیله ای می شویم برای کار خیری. همین خدا در "یوم لا ینفع المال و لا بنون"، نفع و سود ما را می دهد از این کار خیر.
خلاصه تر که نگاه کنیم به ماجرا اینگونه می شود که: خدا از سر لطف با ما برخورد می کند و برای این لطفش پاداش هم می دهد به ما.

با این وسعت مهربانی هایت فقط می توانم بگویم: «مهربان خدا ...»