تشنگی

لَکِ ...

آه؛
نفسم بالا نمی آید بی تو
تو بودی که عطش را آفریدی
پس کجاست آب؟

شهر و گسل

لَکِ ...

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست ...


سالهاست که بی تو مانده ام. و سالهاست که نفهمیده ام این حال زار روحم را. که اگر فهمیده بودم می گشتم به دنبال ریسمانی یا هر دستاویزی دیگری که چنگی بزنم در آن. مثل انسانی که در باتلاقی فرو می رود؛ و مثل شهری که ...
من هنوز هم باور نکرده ام که بی تو مثل شهری به روی گسل می مانم؛ تا این حد سست ...

آمادگی

لَکِ ...

با خودم می گویم:
اگر فردا ظهور کنی ...
من که هنوز آماده نیستم

شاید با من بگویی:
هیچ وقت آماده نبودی

چطوری منو تحمل می کنی؟

لَکِ ...

یک روز این جمله را خیلی جدی به بعضی از نزدیکانم می گویم:
چطوری منو تحمل می کنی؟

همانطور که خیلی وقت ها به خدا می گویم.

دوست

لَکِ ...

تمام داستان من و دوستی که مرا رساند به خدا؛ به خدایی که اقتباسی نبود. همین سه خط شعر:

باد پیغام لب دریا را

به دل کوه رساند

آسمان ابری شد!*

شعر نوشت:

رسیده ام (؟) به خدایی که اقتباسی نیست

شریعتی که در آن جکم ها قیاسی نیست

خدا کسی است که باید به عشق او برسی

خدا کسی که از او سخت می هراسی نیست*

*شعر اول از سعید حدادیان و شعر دوم از فاضل نظری

یا لطیف

لَکِ ...

دوستی پیامک زد:

و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست ...
و اگر مرگ نبود
دست ما در پی چیزی می گشت ...


گاهی به این فکر می کنم که مرگ می توانست (و می تواند) بهترین و لطیف ترین اتفاق زندگی ام باشد اما ...
اما حالا که به آسمان نگاه می کنم خجالت می کشم از خودم. و خجالت می کشم از این گندکاری هایی که کرده ام.
فقط میگویم: "یا لطیف، ارحم عبدک الضعیف"

خوبی ِ خودت

لَکِ ...

1. از گناه، آه می ماند فقط.
زندگی ام آهستان شده الان؛
می بینی که ...

2. هیچ وقت به خاطر خوبی های من نداده بودی
که الان به خاطر بدی های من ندهی یا پس بگیری (+).